Waxaa jiray nin taliye ahaa, oo cidda uu xukumi jiray gacan bir ah
ku hayey. Xukunkiisa iyo ciqaabtiisu ba waad adkaayeen. Maalin maalmaha
ka mid ah, ayuu si xun u ciqaabay nin ka mid ahaa dadkii uu xumayey.
Ninkan, markii loo soo qabtay, buu waxa uu amray, in inta loo xirxiro,
oo dabada loo deylo, kolkaas loo foorariyo. Markii sidaas loogu
diyaariyey, buu inta qori dheer soo qaatay dabada ka geliyey. Ninkii,
ciqaabtii la mariyey, muddo ayuu dhulyaal u ahaa.
Maalin maalmaha ka mid ah, ayaa taliyihii geed fuulay. Alle amarki,
geedkii buu ka soo dhacay. Dabodabo ayuu u soo dhacay, kolkaas baa qor
dheer oo kor u jeeday dabada ka galay. Taliyihii, si xun buu geedkaasi
dabada uga galay, kolkaas buu muddo dheer baxnaanin u jiifay. Isaga oo
maalin xanuunku aad u hayo, oo taahaya, ayaa waxaa u yimid odaayaasha
ummaaddii uu xukumayey. Iyaga oo ka waraysanaya xanuunka haya, ayaa waxa
uu si kadis u yiri “Waan ogaa in Ilaahay waxa aad gasho uu kaa jarayo,
laakiin, ma aanan ogayn in uu Ilaahay dabo ugu aaro dabo!”.
Waxaa qoray: Suldaan Nayruus
Email: nayruus@gmail.com
Waxaa qoray: Suldaan Nayruus
Email: nayruus@gmail.com
No comments:
Post a Comment